احساس حضور خدا در همه حال، همه مسائل را حل می‌کند

«یک جهان روضه و یک چشم پر از نم داری

  دلِ یعقوبیِ  مادر ز فراقت خون  است

  باز  هم  وقت  عزا،  یاد  مُحرّم  داری

الا که راز خدایی، خدا کند که بیایی
تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی
شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید
سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی

جمعه ای هم آمد اما او نبود

جمعه ای دیگر صبوری میکنم

ترسم از این است نبینم روی او

انتظارم را مروری میکنم

من به امیدی که بینم روی او

صبح جمعه عشق معنا می کنم

در غروب پر غمش در این دلم

ناله ی (امن یجیبا) میکنم

.

بیا که خسته اند جمعه های انتطارمان

بیا که جمعه هم گذشت دیر شد قرارمان

تمام روزنامه های شنبه تیتر می زنند

تو آمدی و سبز شد ترنم بهارمان . . .

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده ام فالی و فریاد رسی می آید . . .
الهم عجل اولیک الفرج

کشتی نساز ای نوح طوفان نخواهد آمد / برشوره زار دلهاباران نخواهد آمد
رفتی کلاس اول این جمله راعوض کن / آن مرد تا نیاید باران نخواهد آمد . . .

دلم مثل غروب جمعه ها دارد هوایت را
کجا واکرده ای این بار گیسوی رهایت را؟
کجا سر در گریبان بردی و یاد من افتادی
که پنهان کرده باشی گریه های های هایت را
خیابان «ولی عصر» بی شک جای خوبی نیست
که در بین صداها گم کنی بغض صدایت را
تو هم در این غریبستان وطن داری و می دانی
بریده روزگار بی تو صبر آشنایت را
نسیمی از نفس افتاده ام از نیل ردّم کن
رها کن در میان خدعه ماران عصایت را
نمی خواهم بجنگم در رکابت... مرگ می خواهم
به شمشیر لقا از پی بخشیدم عطایت را
فقط یک بار از چشمان اشک آلود من بگذر
که موجا موج هر پلکم ببوسد جای پایت را...
... گل امّید را در روز بی خورشید خیری نیست
شب است و می کشی روی سر دنیا عبایت را